God weet waar ik ben...



Geloof jij dat God niet alleen van je houdt, maar ook weet waar jij bent en wat je doet, elke minuut van de dag? Ik zeker, na een verbluffende ervaring dat ik een aantal jaren geleden had.

Ik reed op de 1-75, vlakbij Dayton, Ohio, met mijn vrouw en kinderen. We gingen van de snelweg af voor een rustpauze en een verfrissing. Mijn vrouw, Barbara, en de kinderen gingen het restaurant binnen. Ik had alleen maar zin om even mijn benen te strekken, dus op hun vraag of ik ook kwam, wuifde ik ze weg, en zei dat ik er zo aankwam. Ik kocht iets te drinken en terwijl ik naar het restaurant toeliep bekroop me een gevoel van zelfmedelijden. Ik hield van de Heer en mijn gemeente, maar ik voelde mij leeg, en opgebrand. Ik was op.

Een rinkelende telefoon haalde mij uit mijn mijmeringen. Het kwam uit een telefooncel bij de benzinepomp op de hoek. Ging iemand die telefoon nog beantwoorden? Het geluid van de nabijgelegen snelweg was waarschijnlijk de reden waarom de pompbediende schijnbaar onverstoorbaar met zijn klanten bezig bleef, ondanks het voortdurende gerinkel.

“Waarom neemt nu niemand die telefoon op.” mopperde ik in mijzelf. Ik begon te denken…misschien was het belangrijk…wat als het een noodgeval was? Nieuwsgierigheid won het van mijn onverschilligheid. Ik stapte de telefooncel binnen en nam de telefoon op.
“Hallo?” zei ik gewoontjes terwijl ik een slokje van mijn drinken nam. De telefoniste zei: “Ik heb een interlokaal gesprek voor Ken Gaub.” Mijn ogen gingen wijdopen en ik verslikte mij haast in een ijsblokje.

Al slikkend zei ik: “Je bent gek!” Toen ik me realiseerde dat ik zo eigenlijk niet tegen deze vrouw kon spreken, voegde ik er aan toe “Dit kan niet! Ik liep hier gewoon even langs de straat,  toen de telefoon ging…”

“Is Ken Gaub daar?” ging de telefoniste verder “ik heb een interlokaal gesprek voor hem.” Het duurde even voordat ik mijzelf onder controle had, maar toen antwoordde ik: “Ja, die is hier.”
Op zoek naar een verklaarbare uitleg, vroeg ik mij af of ik niet toevallig in een aflevering zat van Banana Split. Nog steeds trillend en perplex vroeg ik: “Hoe heeft u mij in vredesnaam hier kunnen bereiken? Ik liep langs de straat en de telefoon ging, en ik beantwoordde hem bij toeval. U kunt mij niet bedoelen!”

“Maar”, vroeg de telefoniste “is Meneer Gaub daar nu of niet?” “Ja, ik ben Ken Gaub”, zei ik, toen ik door de toon van haar stem er eindelijk van overtuigd was dat het telefoontje echt was.

Toen hoorde ik een andere stem zeggen: “Ja, dat is hem, mevrouw. Dit is Ken Gaub.” Ik luisterde sprakeloos naar de stem die zichzelf identificeerde. “Ik ben Millie uit Harrisburg, Pennsylvania. U kent mij niet, meneer Gaub, maar ik ben ten einde raad. Help mij, alstublieft.”

“Wat kan ik voor u doen?” Ze begon te huilen.

Toen ze zichzelf weer onder controle had, zei ze “Ik stond op het punt om zelfmoord te plegen, en ik was net klaar met het schrijven van een afscheidsbriefje, toen ik tot God begon te bidden dat ik dit eigenlijk helemaal niet wilde. Toen herinnerde ik mij ineens dat ik u op tv gezien had, en ik dacht, dat als ik even met u kon praten, dat u mij dan misschien kon helpen. Ik wist dat het onmogelijk was, want ik wist niet hoe ik u kon bereiken en ik ken ook niemand die u voor mij zou kunnen vinden. Toen kwamen er plotseling een aantal nummers in mij op, en die krabbelde ik op een papiertje. “

Toen begon ze weer te huilen, en ik bad stilletjes om wijsheid om haar te helpen. Ze vervolgde: “Ik keek naar de nummers en dacht: zou het niet mooi zijn als ik een wonder van God kreeg, en Hij mij Ken’s nummer had gegeven? Ik besloot het te proberen. Ik kan niet geloven dat ik echt met u praat. Bent u in uw kantoor in California?”

“Ik antwoordde: “Mevrouw, ik heb geen kantoor in California. Mijn kantoor is in Yakima, Washington.”

Een beetje verrast zei ze “O, echt? Waar bent u nu dan?”

“Weet u dat niet?”antwoordde ik, “u hebt zelf gebeld.”

Ze legde uit ”…ik weet niet eens waar ik nu naartoe bel. Ik draaide gewoon het nummer dat ik op het papiertje had.”

”Mevrouw, u zult dit niet geloven, maar ik sta in een telefooncel in Dayton, Ohio!”

”Echt waar?”, vroeg ze, “en wat doet u daar dan?”

Ik plaagde haar een beetje toen ik zei “Nou, ik beantwoord de telefoon. Die rinkelde toen ik langsliep, dus beantwoordde ik hem.”

Wetende dat deze ontmoeting alleen door God geregeld kon zijn, stond ik deze vrouw bij. Terwijl ze mij vertelde van haar wanhoop en frustraties, vulde de tegenwoordigheid van Gods Geest de telefooncel, en gaf mij woorden van wijsheid, boven mijn kunnen. Ze bad met mij het zondaarsgebed en ontmoette Hem, die haar uit haar schijnbaar
uitzichtloze situatie zou redden, in een nieuw leven.

Ik liep bij de telefooncel vandaan met een euforisch gevoel over Gods bezorgdheid over elk van Zijn kinderen. Wat waren de kansen dat dit zou kunnen gebeuren? Met alle miljoenen telefoons en de ontelbare nummercombinaties…..zou alleen een alwetend God ervoor gezorgd kunnen hebben dat deze vrouw het nummer belde van die telefooncel, net op dat moment.

Al helemaal niet meer aan mijn drinken denkende, en haast barstend van de opwinding, snelde ik terug naar mijn gezin. Ik vroeg mij af of ze mij wel zouden geloven. “Misschien kan ik dit maar beter niet vertellen”, dacht ik nog. Maar ik kon het niet voor mij houden.

“Barbara, je zult het niet geloven: God weet waar ik ben!”

God weet ook waar jij bent. Geef jezelf over in Zijn handen, en probeer Zijn wil voor jou leven te ontdekken, en Hij zal je nooit vergeten of verlaten.




Ken Gaub
Vertaling: ©2005 Het Zoutvat
Ken Gaub is een bekend evangelist en spreker in Amerika. Hij heeft meer dan negen miljoen kilometer gereisd, naar over meer dan honderd landen, sprekend voor Universiteiten, gevangenissen, kerken en zelfs het Pentagon. Hij is geëerd door Amerikaanse presidenten, schreef verschillende boeken, verscheen op radio en televisie, en zijn woorden van bemoediging gaan over de hele wereld via video en geluidscassettes.