Het Bezoek


Ruth ging naar haar brievenbus om haar post op te halen. Er was slechts een brief. Vreemd…er zat geen postzegel of poststempel op; alleen haar naam en adres. Ruth opende de envelop en begon te lezen:


Lieve Ruth,

Ik ben binnenkort bij je in de buurt,
en dan wil ik graag langskomen voor een bezoek.

Liefs,  Jezus


Haar handen trilden toen ze de brief op tafel legde. “Waarom zou de heer mij willen bezoeken? Ik ben niks speciaals en ik heb Hem niks te bieden.” Die gedachte herinnerde haar aan de lege keukenkastjes. “O, ik heb hem echt niets te bieden! Ik moet nog snel even naar de winkel om wat te eten voor Hem te halen. Ze pakte haar portemonnee, en telde hoeveel geld ze nog had. € 5.40. “Nou ja, ik kan er in ieder geval wat brood en beleg van kopen.” Ze trok snel haar jas aan en rende de deur uit. Met een brood, wat beleg en een pak melk had Ruth nog 12 cent over waar ze het mee moest doen tot maandag. Desalniettemin haastte ze zich huiswaarts, met de boodschappen stevig in handen.

“Hey, mevrouw, kunt u ons helpen, mevrouw?” Ruth was zo in gedachten bij haar aanstaande bezoek, dat ze de twee figuren in het steegje niet eens doorhad. Een man en een vrouw. Allebei in niet meer gekleed dan een paar lompen. “Ziet u, mevrouw, ik heb geen werk, weet u, en mijn vrouw en ik leven hier op straat, en het begint al aardig koud te worden en we hebben honger. Als u ons zou kunnen helpen, mevrouw, dan zouden wij dat heel erg waarderen.” Ruth keek naar heb beiden. Ze waren vies en ze stonken en, eigenlijk…ze was er zelfs zeker van dat ze best wel ergens werk zouden kunnen vinden als ze dat echt wilden.
“Meneer, ik zou u best willen helpen, maar ik ben zelf maar een arme vrouw. Alles wat ik heb is een brood, wat beleg en een pak melk en ik krijg vanavond een belangrijke Gast te eten en ik was van plan Hem dit te eten te geven.”
“Oh, oké hoor mevrouw. Ik begrijp het. In ieder geval bedankt.” De man sloeg zijn arm om de schouders van zijn vrouw en ze verdwenen alletwee weer in het steegje.

Terwijl Ruth hen beiden nakeek voelde ze een bekende steek in haar hart. “Meneer, wacht! Hier, neemt u dit eten maar, dan bedenk ik wel een andere manier om mijn Gast te eten te geven.” Ze gaf de man de paar boodschappen. “Dank u wel, mevrouw. Heel erg bedankt!” “Ja, hartelijk dank”, zei de vrouw. Ruth zag dat ze huiverde. “Weet u, ik heb zelf nog wel een andere jas thuis. Hier, neemt u deze maar.” Ze ontknoopte haar jas en legde hem over de schouders van de vrouw. Ze glimlachte naar de twee en draaide zich toen om en liep verder….zonder haar jas en zonder eten om haar Gast voor te zetten. “Dank u wel, mevrouw. Heel erg bedankt!”

Ruth was door en door koud tegen de tijd dat ze bij haar huis aankwam. En bezorgd ook. De Heer kwam immers op bezoek en zij had niets om Hem voor te zetten. Terwijl ze in haar tas rommelde op zoek naar haar sleutels, viel het haar op dat er nog een envelop in de brievenbus zat. “Dat is raar”, zei ze in zichzelf “de postbode komt normaal nooit tweemaal op een dag.” Ze nam de envelop uit de brievenbus en opende de brief.


Lieve Ruth,

Het was fijn om je weer te ontmoeten.
Dank je wel voor het heerlijke eten. En ook bedankt voor de prachtige jas.

Liefs, Jezus



Het was nog steeds koud, maar zelfs zonder haar jas, merkte Ruth dat niet meer.